Newan

Wî nava çavên te, li enîya qetketî dinêrî. Beşeve hat û got; ditirsîm tu rojekî min bikujî. Nişke ve lê zêde kir: heke wisa bikî ez ê bi dilşa bimirim. 
Tê rûyê wî dinêrî, pircên li kêleka guhê wî, wekî pircên li ser xoxan; zer û zirav...

Heke wan rojan yekî bi rastî ji te bippirsa, te yê bigota; zer û zirav im...
Lê bersîv her wekî "baş im" derdiket ji devê te. 

Xewneke qerebalix, birçî û westiyayî vegeriya. Ew peyva qedîm hatibû li ser her du lêvên qelişî û ziya mexel hat; newan.
Du rihên tirsiyayî, çavpel, tirsonek û dexes awirên xwe kuta bûn hevdu. 

Li gor dengên derva; dayik ji zaroka xwe newan bû. Paşê li nav rengên gewr û kesk de zarok hedî veguhest û hate li ser kirasê wardekekî. Zarok bû wardek. Dayik her dijmin bû. Hezkirin û dijmintiyê mîna du cêwiyên hemgyan diavêtin li ser hevdu.