Wê êvara şilve, dîsa terpe terpa Hespê Boz dihat lê tu kes ji ber Erez nedihat. Bejna qerimî bi peyvan dilîst, peyvek ber du gûzan nedida. Ma çi ye qîmetê peyvan? Du gûzan ji nav tilî pêçiyên cemidî de bi rûyekî posîde dinêrin. Digotin terpe terpa Hespê Boz tê, wê digot; dibêjin terpe terpa Hespê Boz tê (Na, naşêm derbarê "tu kesê nayê" de xeberdim cardin) Bejna qerimî sekinî û got; te ji bîra min yekî gotibû "Ziman kêrî eşkerekirinê nayê, kêrî veşartinê tê. Hewceya mirovan ji veşartinê hebû lewma ziman afirandin." Tilî pêçiyên cemidî bi şanazî keniyan.
Bejna qerimî ji nişke ve çîk ra bû - te her dizanibû we ê bi gotinên pirwate derê çêm biximtîne- lê çavên xwe zoq vekirin got; ditirsim, ditirsim, ditirsim... Şevereşka di kûrahiya dilê wê de her dikeliya, terpe terpa tişteke nû, tişteke mezin, germ, kûr, nepenî, tirsnak...
Mirov
Bêhna xwe bi xwe re tînin.
Dihêlin,
û diçin
Rojekî tên û roja din diçin
Lê
Bîrhatinan bi xwe re nabin
Mirov tên
Bîrhatinên xwe dihêlin
û diçin
Mirov rojekî tên
Û hemû rûpelên salnamê dibin bihar
Û dema diçin
Çar serdem payîz
Bi xwe re nabin
Mirov tên û diçin
Birhatînan û payizê li pey xwe dihêlin
Mirov dema tên stranên xwe dilorînin
Lê dema diçin
Wan bi xwe re nabin
Mirov tên û diçin
Lê di hesreta me de
Helbestên me de
Û di xewnên xwezdar ên şeva me de
Hemasa dimînin
Nehêlin...
Wê rojê; bi xwe re bibin her we çi anîbe
Gava hûn çûn
Tu car venegerin
Ji xewn û bîrhatinên me
(Herta Müller)
Wê êvara şilvê me bi tilî pêçiyên cemidî peyvan dilîst. Wê li ber du gûzên genî derxist helbesteke Müller'ê pê ve da. Lê em dîsa jî, nizanim, em dîsa jî ditirsiyan...
