Mirin

Bin taveke tapesarî de mirinê difikire. Gotina "wî" tê ji bîrê; her tiştê din di derheqa jîyînê de ye, lê mirin? Dema mirin tê êdî hîç tiştekî din namîne. Mirin wekî bayekî sar û bihêz rûyê wê dadilêze derbas dibe, nasekine, her tiştî bi xwe re nabe lê nola gilêza kuçîkekî nexweş ji dev û çenga wê re diniqute. 

Derheqa mirinê de fikirîn xweş e. Dema derheqa mirinê de difikire wisa dibê qey heke agir alaf ji dora xênî bigire bi pêlkirina yek tuşê ve dikare bifire û ji nav êgir derkeve biçe. Mirin nola çareserîyeke efsûnî dibirriqe carna... Lê heke pêlî wê tuşa xelasker bikî êdî mirin jî namîne jiyîn jî, çareserî jî namîne, agir alaf jî. Lewma bi meraqa berxeka li ber kêre zimanê xwe dirêjî tûjahiyê dikî. Dikenî û xeber didî, pirtûkan dixwîni, çayê çê dikî, carna porê xwe şe dikî û te duh cotek giharên nû standin. 

Çendî bi hêvîya dîtina tişteke nû ve destê xwe dirêjî mirinê bikî te dîsa bibînî ku mirin nola pirtike pîneyê zîtolzîtolî ye ji nav dev û diranên wêjeyê de. Wêje wekî dantêl çêkirinê ye, bes kêrî derbaskirina zemên tê. 

Çend caran bi gilî gazinan qala wan ên li nav sûkan, ji ber çavê her kesî hatin kuştin, hatin kizirandin, hatin herijandin bikî te bibînî ku mirin alafek e, bona berdevamiya heman terraneyê. 

Zûr bû nava çavên mirinê nihêrî. Mirineke şîrogermî, hêsa, sivik û tenik... Gelo rengek ji dilê Woolfê hîç herikî bû ji nav rihê vê wardekê?