Bîrhatinên Wê û Min

Zarok gerîya ji bin sîya dareka bîyê de, destên tenêbûnê zivir û germ bûn-lê haya zarokê wan rojan ji vê yekê nîn bû. Pozekî mîna mixên xillimxorî ên ku li nav kevir kuçikên înşaatan de windabûyî sîya xwe berdabû li ser rûyê zarokê. Pozên mezin û xillimxorî nayên veşartin. Feqîrtî nayê veşartin. Gelek tiştên din jî henin ku em hewl didin ku veşêrin lê mîna qîrêjeka reş ji avê de belav be wisa belav dibin, deng nedin heke reng didin, reng nedin behn didin. Lê çi bibe bila be ew xwe îlla bi awayekî der didin. Pozê xillimxorî û dirêj sî dida li ser rûyê zarokê. Sîyeka reş û dirêj û xillimxorî...

  Zehlê zarokê ji ew a qerqaş a biçûk dihat. Zehlê zarokê ji kubarbûn, biçûkbûn, arambûn û herî zêde jî qerqaşbûna wê dihat. Mîna çawa ku pereka qerqaş a armûşî bi tesadufî biketibe li ser rêya tewlê. Ga gamêş herin bên, golik li ser re bidin çirtikan lê pera armûşî bi hemû qerqaşîya xwe ve li vir wisa bimîne, çilkek rêx be jî lê nekeve... Ev alozî ye, heke alozî nîn be teqes neheqî ye. Zarok giraniya vê rewşa xerîb di kûrahiya dilê xwe de dizane. Zehlê wê jê diçe...
"Revîn" peyveke bedew e, wekî keçîkên televîzyonan de bedew e, her yek tîpa wê digunca a din. Wekî keçîkên televîzyonan de ku bi hezaran taybetmendiyên wan bes yek an jî du û yên herî pûç tên bal kişandin. Televîzyonan de keçîk bes bedew in, xêncî bedewbûnê û digel bedewbûnê çu taybetmendiyeke wan nîn e. Bi milyonan pirtûkan, ew qasî jî stranan wisa dibên ku revîn "romantîk" e. Bi hezaran rûyên revînê bes qala rûyekî pûç dikin.

Revîn mîna vizikeke bi gû dizivirî di gewrîya pera qerqaş de. Carna behna kartolên genî jê dihat û carna jî ji nav belgên romaneke wêjeya Îngîlîzan de hebûna xwe ya şil û gemarî vedişart. Lê di rojên gelekî sar û bi taybetî nîvroşûnda yên bêdawî de mîna pişîkeke sorgevez a nas dihat xwe dispart her tu destên cemidî ên pera qerqaş. Pera qerqaş revînê nas dike, gelek bêhnên wê dizane û heya haya wê ji çend rûyên wê jî heye.

Lê ev hîç xema zarokê nîn e. Derdê wê besî wê xwe dike û ev derd dike ku carna dilê xwe biteqe wekî gulokek rîsê sor ji dest û pîyê ên din bigere. Zarok gulloka xwe ya sor ji hundirê xwe de zor digire, carna bi hêrsana enîya xwe dixurîne. Serê zarokê diêşe.

Serê zarokê ji sîya pozê dirêj î xillimxorî diêşe.
Serê zarokê ji feqîrtiya bêhna gemarê jê tê diêşe.
Serê zarokê ji dest û pîyên wê yên terrikî diêşe.
Serê zarokê ji qelemên bi çîzgîçizgîyî reş û qîçik diêşe.

Destên tenêtiyê carna zivir û germ in li ser pişta pera qerqaş.
Di rojên pir sar û nîvroşûndayên bêdawî de revîn dibe pişîkeke sorgevez,
li ser pişta destên qerqaş û cemidî.
Gerdûn jî piştevaniya pera qerqaş dike qey!

Zarok di kûrahiya dilê xwe de dizane tiştên ku hîç tune nabin û heya nayên veşartin henin lê heke çîlkek rêx biçilke li ser pera qerqaş hîç nebe alozîya heyî yê çareser bibe. Zarok zend û milan ba dide ku sîya xillimxorî, bêhna gemarî a feqîrtiyê, dengê qalind î çiyayî bi çêrmê xwe yî qemer ve bipêçe û wekî topa kullê ji nav rêya tewlê de bibê reeep! Bavêje li nava rêxê... Bes bila çîlkek be jî ji pera qerqaş bikeve. https://youtu.be/9CCw6ZgWk-U