Sedemeka Sergêjiya Min û Nişeyek

Min kir ez binvîsim; rojên vik û vala... Paşê çavên min ji pirtûkên sê rojin li ber serîyê min disekinin ket, min ji xwe şerm kir; Virginia Wolf, A Room Of One's Own-Three Guineas, Rosa Luxemburg, Herşeye Rağmen Tutkuyla Yaşamak, Rohat Alakom, Li Kurdistanê Hezeke Nû Jinên Kurd...

Heya min çend rojan berê jî qaşo dîsa rojnisîskên Sylvia Plathê û berya wê ji romana Şener Özmen a Rojnivîska Spînoza dixwend. Yanê ez van rojan mîna gureka çav birçî devê xwe davêjim her tiştî lê mirar dikim berdidim. Lê bi rastî gava vedigerim û ji dêrûnîya dilê xwe dinêrim dibînim ku hîç poşman jî nîn im ha. Çimkî êdî bi ji xwe bawerim ku pirsgirêkeka min, ya hemû hevalên Kurd yên li der dora min heman yek e; bê armanc û bê çarçove xwendina tiştên bêkêr... Helbet her tiştê de dibe ku feydeyek hebe (na helbestên azad pênaberan, occo mahabad, berivan zilzalan de hîç feyde nîn e) lê heke armanca te, çarçoeyeka te, rêbazeka te nîn be, xwendin bi tenê sergêjî ye.

Lewma jî, (ez xwe jî nav de) derdorê me tijî merivên devê wan wekî tendûra Meta Xezal gurr lê gotinên wan ev qasî boşî beleş in. Himkî serê xwe bi gilî gotinên nivîskaran tijî kiriye çu dem nemaye ku piçekî jî xwe bifikire, ji xwe bipirse ka gelo fikra wî/ê çi ye.

Nîşê; Îro li hemberî rejima Ayetollah li Îranê û Rojhilatê Kurdistanê serhildanan dest pê kir. Hemû mirovên li vî welatê sar û tarî de ketine gale gale sersalê lê min bi kelecan nûçe yên Welêt guhdarî kirin. Derheqa Rojhilatê Kurdistanê, jiyana mirovên li wir nizanim lê helbet dizanim ku Kurd li wir jî feqîr û belengaz in. Û jin jî him wekî bindestên mêran, çanda pederşah, îslamê him jî wekî bindestên dewletê xwe de nin. Hêvî dikim ku ev serhildanan kêrî jinan bê. Sed heyf ku tevgereka Kurdan ya neteweyî ya hevgirtî nîn e ku fêlîta van serhildanan ji bona têkoşîna rizgariya Kurdan birêxistin bike. Lewma jî carna, bi tirse tirs dibêm ku; xwedê bike zêde kes nemirin.Helbet naxwazim ku Kurdan ji bona demokratîkkirina Tirkiye, federasyona Suriyê, guhertina rejima Îranê bidin kuştun.