Nîşeyek

Wê êvara şilve, dîsa terpe terpa Hespê Boz dihat lê tu kes ji ber Erez nedihat. Bejna qerimî bi peyvan dilîst, peyvek  ber du gûzan nedida. Ma çi ye qîmetê peyvan? Du gûzan ji nav tilî pêçiyên cemidî de bi rûyekî posîde dinêrin. Digotin terpe terpa Hespê Boz tê, wê digot; dibêjin terpe terpa Hespê Boz tê (Na, naşêm derbarê "tu kesê nayê" de xeberdim cardin) Bejna qerimî sekinî û got; te ji bîra min yekî gotibû "Ziman kêrî eşkerekirinê nayê, kêrî veşartinê tê. Hewceya mirovan ji veşartinê hebû lewma ziman afirandin." Tilî pêçiyên cemidî bi şanazî keniyan. 

Bejna qerimî ji nişke ve çîk ra bû - te her dizanibû we ê bi gotinên pirwate derê çêm biximtîne- lê çavên xwe zoq vekirin got; ditirsim, ditirsim, ditirsim... Şevereşka di kûrahiya dilê wê de her dikeliya, terpe terpa tişteke nû, tişteke mezin, germ, kûr, nepenî, tirsnak...

Mirov

Bêhna xwe bi xwe re tînin.

Dihêlin,

û diçin

Rojekî tên û roja din diçin

Lê

Bîrhatinan bi xwe re nabin

Mirov tên

Bîrhatinên xwe dihêlin

û diçin

Mirov rojekî tên

Û hemû rûpelên salnamê dibin bihar

Û dema diçin

Çar serdem payîz

Bi xwe re nabin

Mirov tên û diçin

Birhatînan û payizê li pey xwe dihêlin

Mirov dema tên stranên xwe dilorînin

Lê dema diçin

Wan bi xwe re nabin

Mirov tên û diçin 

Lê di hesreta me de

Helbestên me de

Û di xewnên xwezdar ên şeva me de

Hemasa dimînin

Nehêlin...

Wê rojê; bi xwe re bibin her we çi anîbe

Gava hûn çûn

Tu car venegerin

Ji xewn û bîrhatinên me

(Herta Müller) 

Wê êvara şilvê me bi tilî pêçiyên cemidî peyvan dilîst. Wê li ber du gûzên genî derxist helbesteke Müller'ê pê ve da. Lê em dîsa jî, nizanim, em dîsa jî ditirsiyan...