Xewna 2

Orta rê ya ber bi çêm ve diqulibî de goşîyeka tirîyan. Ketibû erdê û ji aliyê rastê ve çend heb niha ve kefikî bûn. Mûristanga sor serê xwe bi baldarî ra kir, her du antanên xwe du caran bi jêr ve û roj ve ba kir, vegeriya çû.

Ewa reş a biriştî cardin xwe dayê, kir îcar, wekî cara dawîn û xurttir xwe bide bifilitîn e. Pîrhevoka qun terrikî li jor ve xwe ba kir, mîna kewanîyeka beroşa goşt sêver bide ser êgir, carekî ve mêşa reşa biriştî dalêst.

Wê çaxê tu jî ber çêm bûyî, yan jî li gorda, pişt lodê an jî tewlê de...

Ji nişkeva, serê min muzikek welidand. Tirsiyam. Min hê wê çaxê nizaibû carna ji nişke ve serî, dest an jî çîpên te dikarin biwelîdin. Tirsiyam û min xwe di pişt sîtila dêw de veşart.